W cyklu o znaczeniu kolorów zastanowimy się nad różnymi barwami i co mogą one nam powiedzieć o noszącym je. Ukryte znaczenie kolorów wydaje się być niedoceniane przez mężczyzn, przywiązanych do czerni, szarości i granatu. Kolory potrafią mówić, z czego doskonale zdają sobie sprawę niektóre kobiety oraz… kibice piłkarscy. Jeśli ujrzysz kogoś z daleka, pierwszą rzeczą, jaką spostrzeżesz, będą kolory. Ich barwa będzie stawać się coraz wyraźniejsza wraz ze zbliżaniem się tej osoby. Co mogą w takim razie powiedzieć zielony i brązowy?
Zielony to kolor trawy, liści i wsi. Powstaje przez połączenie: żółtego i niebieskiego. Stanowi przeciwieństwo miasta i miejskiego stylu życia. Zieleń to dzikość i tajemniczość puszczy. Kolor ciepłych pór roku – wiosny i lata, związanych z żyznością i płodnością. Jest to kolor życia, mający świadczyć o dużych siłach witalnych. Przebywanie na łące lub w lesie ma wyciszyć, pozwolić dojść do równowagi. Zieleń niesie ze sobą harmonię i spokój.
Zieleń była również związana z magią i nadprzyrodzonymi siłami. W celtyckiej mitologii elfy nosiły zielone ubrania, czasem miały zielone oczy i włosy, a nawet skórę. Jest to kolor rebelii i przeciwstawiania się niesprawiedliwemu porządkowi. Jednym z pierwszych zielonych buntowników był Robin Hood, ubrany na zielono. Nie był to kolor popularny wśród władzy i feudalnych monarchów. Wciąż rzadko jest stosowany przez polityków i prezydentów. Mimo skojarzeń z buntem i rebelią, nawet działacze opozycyjni niechętnie ubierają się w zielone garnitury.
Zieleń to także kolor koniczyny, symbolu Irlandii, która przez kilkaset lat była okupowana przez Anglię. Zielony kolor niósł nadzieję, wolność i obietnicę szczęścia. W jednej z irlandzkich folkowych piosenek The Wearing of The Green pojawia się wers: „hangin men and women for the wearing of Green” (wieszanie kobiet i mężczyzn za noszenie zielonego). Po dziś dzień w niektórych miejscach Północnej Irlandii należy uważać z ubieraniem się na zielono. Walter nie chciałby znaleźć się w tym stroju na słynnej protestanckiej Shankill Road w Belfaście w okolicach Dnia Św. Patryka.
Ubierając się w sposób klasycznie elegancki unikamy zazwyczaj wyglądu monochromatycznego i łączymy przynajmniej dwa kolory. Zieleń w połączeniu z brązem symbolizuję ziemię. Kolor brązowy oznacza stabilność, gospodarność i braterstwo. To bezpieczeństwo, serdeczność i szczerość. To kolor natury, ale w przeciwieństwie do zieleni, która kojarzy się z wiosną i latem, brąz to kolor jesieni i zimy. Rzadko stosowany w biznesie, bo jest zbyt spokojny, łagodny i koleżeński. Brązowy był kiedyś noszony przez miejską biedotę i wieśniaków. Cyprian Kamil Norwid w Promethidion pisał: „I stąd największym prosty lud poetą, Co nuci z dłońmi ziemią brązowemi”. Był najtańszym kolorem do uzyskania i nie widać było na nim zabrudzeń. Brąz symbolizuje skromność i łagodność. Osoby z wyższych warstw społecznych nie nosiły z tego powodu koloru brązowego. W angielskiej zasadzie no brown in town (bez brązu w mieście) nie chodziło o nienoszenie kolorów wsi w mieście. Ze względu na plebejskie postrzeganie koloru brązowego nie wypadało się po prostu w nim pojawiać, bo świadczyło to o złym pochodzeniu i niskim statusie majątkowym noszącego. Wyjątkiem były polowania na włościach. Dziś już nie ma takiej potrzeby i można swobodnie chodzić w brązie w mieście. Jaskrawe barwy i żywa kolorystyka są często ubraniem warstw najuboższych, które dawno porzuciły kolor brązowy.
Marynarka – szyta na miarę przez krawca Czesława Orciucha z Wesołej k. Warszawy
Materiał na marynarkę – Donegal Tweed z Kevin and Howlin w Dublinie
Spodnie – bielska gabardyna, także Czesław Orciuch
Buty – szyte na miarę, Dariusz Lewandowski, Łódź
Kapelusz – trilby ze Skoczowa (Polkap, model duplex)
Krawat – wełna, J. Hanly z Nenagh, Irlandia
