Sportowa elegancja. Garnitur sportowy

Walter Szarmant wybierał się na niewielkie, nieformalne spotkanie. Nawet nie pytał o dress code, bo jasnym było, że strój powinien być casualowy. Prawdopodobnie ubrałby się w zwykły zestaw koordynowany, bez krawata, być może z fularem czy innym nieformalnym akcesorium. Walterowi miał jednak towarzyszyć sir Anthony Somerset. Sir Anthony był znany z formalnych upodobań – stojących kołnierzyków, lakierków i muszek – i choć oczywistym było, że nie przyjdzie w żakiecie, nie zrezygnowałby na pewno ze swojego codziennego garnituru wizytowego.

Wobec tego Walter musiał wybrać strój jak najbardziej nieformalny, ale niekontrastujący  z ubiorem sir Anthonego. Do tych kryteriów pasował idealnie garnitur sportowy.

Garnitur sportowy, zwany także spacerowym, można zdefiniować krótko jako garnitur, który nie jest wizytowy. Jego formalność waha się znacznie w zależności od konkretnego garnituru, jednak generalnie można powiedzieć, że jest z pogranicza kategorii strojów nieformalnych i casual. Większość garniturów letnich to garnitury sportowe.

Garnitur spacerowy powinien być wykonany z nieformalnego materiału, do których zaliczają się przede wszystkim flanela i tweed, a do strojów letnich – bawełna i len. Najczęściej materiał ma także nieformalny deseń – kratkę; wyrazistą, dwukolorową jodełkę; wzór w kurzą stopkę itp. Kolor garnituru sportowego jest dowolny, ale najczęściej spotyka się szare, niebieskie, zielone, brązowe i beżowe.

Marynarka garnituru spacerowego nie jest objęta żadnymi rygorystycznymi zasadami, jest jednak kilka faktów, które warto znać. Najodpowiedniejsze jest jedno rozcięcie z tyłu, używane do strojów do jazdy konnej. Klapy mogą być zarówno otwarte, jak i zamknięte, ale te pierwsze być może bardziej odpowiadają nieformalnemu charakterowi stroju. Marynarka do garnituru typowo sportowego powinna być jednorzędowa, aczkolwiek gdy strój nie będzie używany do uprawiania  sportu, może być dwurzędowa. Najbardziej pasują nieformalne kieszenie nakładane; kieszenie z patkami mogą być skośne; może się pojawić także kieszonka biletowa.

Spodnie garnituru sportowego tradycyjnie powinny mieć manszety (mankiety). Pozostałe detale są właściwie dowolne. Jako ciekawostka powiem, że niegdyś do garniturów typowo sportowych stosowane były pumpy – szerokie, bufiaste spodnie zawiązywane na dole w połowie łydek, noszone z długimi skarpetkami:

Garnitur sportowy może być trzyczęściowy. Wskazana jest kamizelka kontrastująca, która tradycyjnie powinna mieć klapy, najlepiej otwarte.

Koszula, fular oraz krawat są całkowicie dowolny i zależą od fantazji noszącego. Buty są zależne od formalności całej reszty – najczęściej są to różnego rodzaju brązowe angielki (derby) lub wiedenki (oksfordy) z ażurem (tzw. golfy). Czarne golfy w niektórych wypadkach też będą odpowiednie. Czasem stosowane są też trzewiki (wiązane buty za kostkę) lub sztyblety.

Skarpetki, jak w każdym stroju nieformalnym mogą być wzorzyste i kolorowe. Dodatki takie jak kwiatek w butonierce czy poszetka w kieszonce piersiowej nigdy nie są błędem i dodają blasku ubiorowi. Jako nakrycie głowy może służyć kapelusz a czasami kaszkiet.

Garnitury sportowe charakteryzują się dużą rozpiętością w skali formalności. Kilka przykładów:

Teoretycznie taki garnitur nie jest wizytowy, ponieważ ma wzór w kratkę. Jednak jak na garnitur sportowy jest bardzo formalny z powodu dodatków – butów, kapelusza, kołnierzyka, zamkniętych klap. Na drugim końcu skali formalności znajduje się taki tweedowy garnitur:

W przeciwieństwie do pierwszego garnituru, ten raziłby strasznie podczas okazji, na którą wymagany byłby strój wizytowy. Kiedy wybieramy garnitur spacerowy, należy dobrze się zastanowić nad poziomem formalności, jaki ma on osiągać. Jak zaprezentowałem powyżej, może ona być bardzo różna. Ciekawe czy są odważni czytelnicy, którzy tak się ubiorą na imprezy o charakterze sportowym?